Παρά τη δημοφιλία του στο νεαρότερο χιπ χοπ ακροατήριο και κάποιες όντως αξιόλογες εκφραστικές δυνάμεις, κυριαρχεί μια άγουρη αντιμετώπιση σε λέξεις, νοήματα και ραπάρισμα, η οποία αφήνει το άλμπουμ σε άβολο μεταίχμιο...

Αν και υπάρχουν σημεία που δείχνουν να φτιάχτηκαν με μπούσουλα τον Βραχνό Προφήτη και την Αγρύπνια, πείθει ότι δεν είναι «μία ακόμα» τραγουδοποιός: δοκιμάζει, αμφιβάλλει, αναρωτιέται...

Υπάρχει «κάτι», ικανό να σε λικνίσει ενώ γαργαλάει το φαντασιακό για τις παρυφές μιας διάτρητης νεοελληνικής νομιμότητας. Όμως οι καλλιτεχνικές αποστάσεις με το «κανονικό» χιπ χοπ παραμένουν μεγάλες, ενώ μια αίσθηση γελοίου καραδοκεί διαρκώς στη γωνία...

14 χρόνια μετά, επιστρέφουν με ένα στιβαρό άλμπουμ αφιερωμένο στην 7η κάρτα της μεγάλης Αρκάνα του Ταρώ, ακολουθώντας occult μονοπάτια με έντονο το άρωμα του σκανδιναβικού black metal...

Λείπει από τον δίσκο το στοιχείο εκείνο που θα έδινε βήμα στο απροσδόκητο, όμως η πειθαρχημένη και μετρημένη του τζαζ διαθέτει σημεία όπου σαφώς κερδίζει τα στοιχήματα τα οποία βάζει...

Πειραματίζονται με τον στίχο τους ξανοιγόμενοι στα αγγλικά, σε απόπειρες που δεν αποδεικνύονται ιδιαίτερα δυνατές, μα συγχωρούνται χάρη στο ευχάριστο πάντρεμα βαθιάς Καραϊβικής και γαλάζιου Αιγαίου που διακρίνει τον δίσκο...

14 Έλληνες καλλιτέχνες από τη Νατάσσα Μποφίλιου ως τον Τζίμη Πολιούδη αναμετρήθηκαν με 14 διεθνείς επιτυχίες από τα 1990s, σε ένα εγχείρημα που ήθελε λίγη ακόμα φαντασία, αλλά δεν παύει να είναι διασκεδαστικό...

Ο ήχος της πρόσκρουσης του post-kraut με τον ελληνικό στίχο, σε ένα ντεμπούτο με καλοκεντημένο, θορυβώδες ροκ κράμα, το οποίο φλερτάρει με πολλές ταμπέλες, όμως δεν δείχνει τελικά να ησυχάζει κάτω από καμία...

Το αρχετυπικό krautrock των Can συναντά το καθαρόαιμο punk, το anadolu rock των Altin Gün και τον (απαιτητικό) ελληνικό στίχο, σε ένα τολμηρό στοίχημα, που όμως κερδίζεται...

Υπάρχουν ευδιάκριτες αστοχίες στις πρώτες του ελληνόφωνες δημιουργίες, πάντως ο Ναουσιώτης τραγουδοποιός πετυχαίνει ένα άρωμα «απόδημου Ελληνισμού», που δεν είναι το ακριβώς αναμενόμενο...

Ένα τζαζ τρίο συνομιλεί με μια λύρα και με το μεσογειακό της πολιτισμικό φορτίο, αναζητώντας (και ενίοτε βρίσκοντας) την παράξενη συνθήκη στην οποία η γείωση συνυπάρχει με τον μετεωρισμό...

Μπορεί η ποπ του να μην είναι ρηξικέλευθη ούτε ριψοκίνδυνη σε ό,τι αφορά τα ήδη κατακτημένα, παρουσιάζεται όμως απόλυτα συμπαγής, εμπνευσμένη και εμπνευστική...

Δίσκος ουσίας, με ερμηνείες ικανές να φωτίσουν τον κόσμο των επιλεγμένων ποιημάτων (Νένα Βενετσάνου, Αλκίνοος Ιωαννίδης κ.ά.) και με υποδειγματική μελοποίηση, που τα μετατρέπει επιτυχώς σε τραγούδια...

Ηχογράφημα απίθανα σύγχρονο σε σχέση με το τι συνέβαινε εντός Ελλάδος το 1989, το οποίο άνοιγε γενναίο διάλογο με τις εξω-Δυτικές αναζητήσεις της εποχής και διατηρεί αλώβητη την περιπετειώδη του προσέγγιση, 30 χρόνια μετά...

Βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό του κοντραμπάσου, το οποίο συνομιλεί με ένα ολόκληρο κολάζ ήχων και μουσικών εικόνων, παίζοντας διαρκώς μεταξύ της περιπετειώδους διάθεσης του περιηγητή και της επίμονης μνήμης του εξόριστου...

Δίσκος που καταφέρνει να συνεισφέρει στις ζυμώσεις εκείνες που ψάχνουν να κάνουν εκ νέου επίκαιρες παλιές έντεχνες αναζητήσεις, φέρνοντάς τις εγγύτερα σε πιο σύγχρονες ανησυχίες –τόσο μουσικές, όσο και υπαρξιακές...