Θεσσαλονίκη-Αθήνα, ένα "post romantic indie punk" δρόμος.

Ένας συμπαγής δεύτερος δίσκος, συντονισμένος στον κιθαριστικό χωροχρόνο της συχνότητας του αμερικανικού MTV των 90s.

...Μέχρι εκεί που δείχνουν τον electro pop-rock δρόμο για την επόμενη ολοκληρωμένη δουλειά του Τζίμη Πολιούδη με αυτό το alter ego.

Γεμάτος υψηλές dark συγκινήσεις. Μια άρτια επιστροφή στις ρίζες τους. Ή αλλιώς, ο καλύτερος δίσκος της μέχρι στιγμής καριέρας των Selofan.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός δομεί έναν ήχο που ξεγλιστράει σε μια αέναη κίνηση γύρω από συγχωνευμένους μουσικούς χρόνους.

Στη νέα τους δουλειά, οι 2 by bukowski καταπιάνονται με αποχρώσεις του doom και του drone ήχου, πετυχαίνοντας ένα άψογα δομημένο και εκτελεσμένο υψηλών προδιαγραφών αποτέλεσμα.

Στο δεύτερο ep του, ο μουσικός μπλέκει στοιχεία που καταλήγουν σε μια γοητευτική nu-retro pop.

Η Τάνια Γιαννούλη συναντά τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο και τον Κυριάκο Ταπάκη, σε ένα δίσκο που παράγει έναν διαρκή κυματισμό συναισθημάτων, λυρικότητας, ηρεμίας και έντασης.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός προσφέρει απρόβλεπτες ανατριχίλες τσέπης που κάνουν τον ακροατή να προσμένει για το επόμενο. Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Η Maria-Christina Harper συναντά τον Γιάγκο Χαιρέτη και μαζί η άρπα το λαούτο  και η Κρήτη τη Βρετανία.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο Βαγγέλης Ορφανίδης χτίζει έναν πολυσυλλεκτικό και προσεγμένο στη λεπτομέρειά του ήχο.

Ένας δίσκος μετράει τ' άστρα, σε μια τρυφερή διαδρομή διαφυγής από το περιοριστικό τώρα. 

Οκτώ κομμάτια που τα βάφουν λευκά, αλλάζοντας το mood των ημερών και δίνοντας την υπόσχεση πως οι καλές μέρες θα ξανάρθουν.

Ανάμεσα στο «εδώ» και το «εκεί» βρίσκεται η δημιουργική κορύφωση του LogOut, μαζί με την ιδανική μετάβαση στον ελληνικό στίχο.

Όσο δεν έχουμε dark ολονυχτίες, έχουμε δίσκους σαν αυτόν.

Στα δωμάτια του ξενοδοχείου των Callas κόβουν βόλτες ο ελληνικός στίχος και ο εξευρωπαϊσμένος ήχος, αλλά δεν κατοικούν πραγματικά εκεί.