Η «τρελή» υπερβολή που πρεσβεύει ο κατά κόσμον Gautier Serre, είναι ακριβώς αυτή για την οποία αξίζει να μιλάμε για το πρότζεκτ Igorrr.

Από το Χιλιομόδι Κορινθίας στο Σιάτλ, 10 + 1 τραγούδια δρόμος.

Ένας δίσκος γεμάτος διακριτικούς υπαινιγμούς, αυτοσχεδιασμούς, και στοιχεία από την jazz και την ελληνική παράδοση.

Ο καλύτερος δίσκος της καριέρας της Fiona Apple, μοιάζει σαν να έπρεπε να είναι πάντα εκεί, αλλά και σαν να ήρθε αναπάντεχα από το πουθενά.

Το νέο EP του Μιχάλη Δέλτα είναι το σφηνάκι τονωτικής αστικής electronica που χρειαζόμασταν.

Δεν χρειάζονται σπουδαίες συνθέσεις και τεράστιες μελωδίες για να βρεις τον κατάλληλο δίσκο για δύσκολους καιρούς σαν αυτούς. Αρκεί αυτή η αίσθηση παρηγοριάς του νέου άλμπουμ της Laura Marling. 

Έχει δίκιο η Elly Jackson να επιμένει να αποδείξει, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, ότι έχει ένα σημαντικό synthpop αποτύπωμα να αφήσει;

Στην τρίτη του δουλειά, το νεοψυχεδελικό τρίο από την Θεσσαλονίκη, δίνει έναν δίσκο-εγγύηση για τους λάτρεις του είδους. 

Μακριά από το Against All Logic πρότζεκτ του, ο χιλιανοαμερικανός παραγωγός επιχειρεί τον δημιουργικό του εξαγνισμό. Και δεν τα πάει καθόλου άσχημα. 

Τo Ορμένιον είναι η περιοχή που συναντιέται η Ελλάδα με την Τουρκία και την Βουλγαρία. Αλλά και ο δίσκος στον οποίο η Εβρίτικη Ζυγιά κοιτάζει το θρακιώτικο παρελθόν με σεβασμό, χωρίς να ντρέπεται να το φέρει στο παρόν. 

Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στον δεύτερο δίσκο της μπάντας, χωρίς την καθοριστική παρουσία της Dana Margolin, που κάνει τα πάντα να μοιάζουν οριακά και ενδιαφέροντα.

Διαθέτουν οι Heaven Shall Burn αρκετές ιδέες για να υποστηρίξουν ισότιμα ένα άλμπουμ σχεδόν 100 λεπτών;

Ή πιο απλά, ο καλύτερος φετινός δίσκος για τον οποίο δεν έχεις ακούσει ακόμα.

Αν οι παλαιότεροι δίσκοι του ταλαντούχου μουσικού έμοιαζαν να προορίζονται για ημιφωτισμένα καταγώγια, το After Hours μοιάζει ιδανικό για λουσάτες νύχτες στο Χόλιγουντ και το Λας Βέγκας.

Πίσω από την πόρτα, το αθηναϊκό τρίο σας ξεναγεί σε ένα world café γοητευτικών μουσικών αισθήσεων και παραισθήσεων.

Ή πώς τα κλισέ της μελαγχολικής, καλοκαιρινής pop δεν είναι πάντοτε κακά.