Στα δωμάτια του ξενοδοχείου των Callas κόβουν βόλτες ο ελληνικός στίχος και ο εξευρωπαϊσμένος ήχος, αλλά δεν κατοικούν πραγματικά εκεί.

Ξαναζεσταμένο indie φαγητό που τρώγεται με το ζόρι.

Ρίχνοντας λίγο ταχύτητες και με καίριες ηχητικές προσθήκες, οι Βρετανοί ξέρουν πώς να «ταΐσουν» το extreme metal του σήμερα.

Ένας δίσκος που φωνάζει πως, πάλι με χρόνια με καιρούς, το clubbing πάλι δικό μας θα 'ναι.

Ένας δίσκος που χτυπάει χορδές (της άρπας) που δεν ήξερες καν πως υπάρχουν εκεί.

Ένας πολυσυλλεκτικός underground pop δίσκος του σήμερα και μια καθόλου επαναπαυμένη καλλιτεχνική ωρίμανση.

Αρκετά διαμαντάκια από τον frontman των National, σερβιρισμένα με ιδανική ισορροπία folk μελαγχολίας και soul ζεστασιάς, για τα ήρεμα κυριακάτικα πρωινά, αλλά και τα (πιο δύσκολα) ήσυχα βράδια. 

Στην τρίτη τους δουλειά, οι Idles μπορούν να κάνουν (σχεδόν) οτιδήποτε πέρα από το να μας εκπλήξουν.

Ένα club τζαμάρισμα που φέρνει την deep house πιο κοντά στην free jazz από ποτέ.

Οι Future Islands προχωράνε μπροστά, χωρίς να διαφοροποιούνται αλλά εμβαθύνοντας σε αυτό που κάνουν.

Οι Deftones δεν έχουν απογοητεύσει ποτέ το κοινό τους και δεν το κάνουν ούτε εδώ.

Ο μουσικός γίνεται εφευρέτης ενός ήχου που αναδεικνύεται μέσα από το ρυθμό, σε μια, όμως, χαμηλή, κατά τ' άλλα, πτήση.

Μια αποδομημένη, απροσδόκητη εκδοχή των Yo La Tengo για σκληρούς λύτες.

Ένας ολιστικός ροκ δίσκος που εκφράζει όλους τους διαφορετικούς κόσμους από τους οποίους προέρχεται ο δημιουργός του.

Στιβαρές μελωδίες, μινιμαλισμός, ρομαντισμός και μελαγχολία δένουν ικανοποιητικά στο δεύτερο δίσκο του μουσικού.

Ο Robin Pecknold απαλλάσσεται από κάθε άγχος για εντυπωσιασμό και φτιάχνει τραγούδια πιο ευθύβολα από ποτέ.