Τη σωστή μουσική την καταλαβαίνεις μόνο σε πλήρη ησυχία ή στην μοναξιά των ακουστικών σου. Αυτό μπορεί να ακούγεται κάπως απόκοσμο αλλά μόνο έτσι πολλές φορές οι ακροατές θα μπουν στα ενδότερα του καλλιτέχνη μια και καλή χωρίς να έχουν καμία δικαιολογία για το αποτέλεσμα στα αυτιά και το μυαλό τους.. Μιλώντας για λεπτομέρειες που βασίζονται σε ένα πιο ευρύ φάσμα ήχων, πολλοί μουσικοί θα ανοίξουν τα κανάλια τους απλόχερα στον χρήση, αρκεί και εκείνος με την σειρά του να είναι πρόθυμος σε αυτό.
Αυτήν την εβδομάδα θα κουνήσουμε το κεφάλι ρυθμικά με σηκωμένο φρύδι σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άλμπουμ από την Αργεντινή που ηχογραφήθηκε το 1975 στο μικρό label της Promusica. Ο λόγος για τον Χιλιανό πιανίστα Matias Pizarro και την μοναδική του κυκλοφορία με τίτλο Pelo De Rata. Λίγοι δίσκοι καταφέρνουν να γεφυρώσουν καλά μουσικές κουλτούρες και αυτός είναι ξεκάθαρα ένας από αυτούς. Οι λατινοαμερικάνικες ρίζες του θα βγουν μπροστά σε κάθε play δίνοντας το Folk, Jazz και Rock στοιχεία δυνατά.
Εξαιρετική σημασία για μένα πήρε από την πρώτη κιόλας ακρόαση το Pelo De Rata μόνο από τα φανταστικά του επιθετικά κρουστά που εναλλάσσονται πανέξυπνα με τις progressive φόρμες του Pizarro στο πιάνο αλλά και τον διάχυτο ηλεκτρισμό του δίσκου που υπάρχει ριζωμένος από το μπάσο ως και τα πνευστά του που σε πολλά από τα κομμάτια πρωταγωνιστούν περίτρανα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα vocals του ίδιου σε κάποια από τα κομμάτια θα θυμίσουν λίγο από Bill Evans φέρνοντας την ισορροπία στο σύνολο. Μην ξεχνάμε πως κατά κύριο λόγο όλα τα tracks είναι αρκετά επιθετικά αλλά και tropical μαζί, με τον τρόπο τους.
Πάμε με το original, τσιμπημένο λίγο σε τιμή αλλά και φρέσκια φροντισμένη καλά επανέκδοση από έναν μετρ του είδους που εκτιμά τα ψυχεδελικά grooves από όλον τον κόσμο φέρνοντας τα και πάλι στην επικαιρότητα και καρφώνοντας τα καλά στα νεότερα ακροατήρια. Ο λόγος για το label Altercat που εδρεύει στο Βερολίνο της Γερμανίας και που σίγουρα αξίζει να ρίξετε συνολικά μια ματιά. Όλο και κάτι θα σας γυαλίσει. Δυνατές στιγμές τα "Pelo De Rata", "Anamlor" και "Do y Sol" που κλείνει φανταστικά τον δίσκο. Η μουσική των Return to Forever με πιο όξινο περίβλημα.
