Νέα ταλέντα, σε νέα κομμάτια: ο διεθνής ήχος της χώρας μας, στο τώρα...

Η φάση πλέον είναι να έχεις το ραπ, κάτι που δεν καταλαβαίνουν όσοι βολεμένοι μεγάλωσαν στα 1990s και τρέχουν ακόμα τα μουσικά πράγματα, δίχως να θέλουν να αποδεχτούν την ομορφιά, την αυθεντικότητα και τη διαφορετικότητα του hip hop...

Άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι ανοιχτοί στο να σπάνε τα καλούπια ξίνισαν με την εμφάνιση του Γιώργου Μαζωνάκη στο πλευρό των Glacial κατά το 1ο ADD Festival, αντί να δώσουν βάση στο πώς έχει καταφέρει να είναι μαζικά αποδεκτός σε τόσες διαφορετικές κουλτούρες, για παραπάνω από μια 20ετία...

Στην Ελλάδα ασχολούμαστε ακόμα με το YouTube, που προσφέρει σε έναν καλλιτέχνη (μαξ, και υπό προϋποθέσεις) περί τα 1.000 ευρώ για 1.000.000 views, αγνοώντας το Spotify, το οποίο δίνει 4.000 ευρώ για ένα μύριο plays...

Θα κόψω την καλημέρα σε όποιον μουσικό ξαναπετύχω σε συναυλίες και μου πει «έχω μερικά κομματάκια, μήπως τα κάνουμε κανά δισκάκι για εδώ και να δούμε αν μας παίρνει για έξω». Δεν σε παίρνει πλέον, δικέ μου...

Η σχεδόν αντιδημοκρατική κίνηση υπέρ ενός πολιτιστικού «βέτο», βάση του οποίου στα ραδιόφωνα θα επιβληθεί ο γαλλικός νόμος του 50% ελληνικό και 50% διεθνές ρεπερτόριο, μου φάνηκε δίκαιη, οικεία και σε μεγάλο βαθμό τίμια...

Πάνε εσύ ταλεντάρα μου τώρα να σκοράρεις χωρίς τη βοήθεια χαρτογιακά και αλγόριθμου 4.000 ώρες και 1.000 εγγεγραμμένους στο YouTube. Kαι αν θες ρώτα και μανάδες, γιαγιάδες, συμπεθέρες να στο επιβεβαιώσουν: τον Καζαντζίδη, οι μανατζαραίοι τον εφάγανε...

Είναι μόνο θέμα του συντηρητισμού που διακρίνει μια κοινωνία το να μην ακολουθεί στα χρόνια του ίντερνετ την αμεσότητα και την πολυφωνία που προσφέρουν τα διαδικτυακά ραδιόφωνα...

Τέτοιοι τύποι έκαναν το μονοπάτι τους δρόμο για τους επόμενους και είναι τελικά η σημαντικότητα του δικού τους έργου που καθόρισε τελικά το underground ως το νέο mainstream...

Η μουσική που φτάνει στα ακουστικά όσων την ψάχνουν, σύντομα δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με τα όσα παίζουν τα ραδιόφωνα ή προωθούν τα μεγάλα labels...