7. The National (2001)

Το ντεμπούτο των National μπορεί να μην απέχει όσο χαοτικά θα περίμενε κανείς από τον σημερινό ήχο της μπάντας, δεδομένου ότι έχουν μεσολαβήσει 18 χρόνια, υστερεί όμως κατά πολύ σε επίπεδο συνθέσεων σε σχέση με τους δίσκους που ακολούθησαν στην πορεία. Αποτελεί έτσι κραυγαλέο αντιπαράδειγμα στον κανόνα που ίσχυσε για πολλές από τις αντίστοιχες μπάντες των 2000s, που ποτέ δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν το ντεμπούτο τους (Interpol, The Strokes, Franz Ferdinand κ.ο.κ).

6. Sad Songs For Dirty Lovers (2003)

Στον δεύτερο αυτό δίσκο τους, οι National ακροβάτησαν ανάμεσα σε έναν ήπιο rock ήχο και μια σύγχρονη εκδοχή της country, χωρίς ακόμη να έχουν βρει τη χρυσή ισορροπία που θα τους έκανε να ξεχωρίσουν, σε ένα τοπίο παντοδυναμίας του indie rock στην ανεξάρτητη σκηνή. Έτσι, περισσότερο αντιμετωπίστηκε σαν ένας καλοδεχούμενος, όμορφος δίσκος για τους φίλους του είδους, παρά σαν κυκλοφορία πρώτης γραμμής –η καμπή αυτή θα λάμβανε χώρα με την έλευση των δύο επόμενων άλμπουμ.



5. Sleep Well Beast (2017)

Από αυτό το σημείο και πέρα, μπαίνουμε στην πεντάδα των εξαιρετικών κυκλοφοριών των National. O τελευταίος δίσκος των Αμερικανών είναι νοτισμένος με τη σκοτεινή μελαγχολία που χαρακτηρίζει οτιδήποτε έχουν κάνει, παράλληλα όμως εισήγαγε μικρές διαφοροποιήσεις στην παραγωγή, καώς και ψήγματα ηλεκτρονικών στοιχείων, τα οποία μένει να δούμε αν θα παραμείνουν στο επερχόμενο I Am Easy To Find. Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Sleep Well Beast υπήρξε ο μοναδικός δίσκος των National που κατάφερε να φτάσει στο #1 της Βρετανίας και στο #2 της Αμερικής.



4.  Trouble Will Find Me (2013)

Ο ίσως πιο θλιμμένος και κατατονικός δίσκoς των National είναι και ένας από τους αγαπημένους των φανατικών τους φίλων. Έπειτα από το εκκωφαντικό High Violet του 2010, οι τόνοι έπεσαν και ο ήχος της μπάντας άρχισε να αποπνέει έναν αέρα ωριμότητας και σιγουριάς. Το Trouble Will Find Me δεν είναι δουλειά άμεσου εντυπωσιασμού, αλλά άλμπουμ εσωτερικότητας και βραδυφλεγούς σαγήνης. Περιέχει δε ορισμένα από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ.



3. Alligator (2005)

Ο τρίτος δίσκος του αμερικάνικου συγκροτήματος είχε κάτι από την «αγουράδα» των δύο πρώτων, αλλά συγχρόνως σηματοδότησε και την έναρξη της σχηματοποίησης της ηχητικής του ταυτότητας, η οποία λίγο μόνο έχει μεταβληθεί μέχρι σήμερα. Το Alligator αποτυπώνει την εξέλιξη μιας μπάντας που επιτέλους βρίσκει τον δρόμο της και παρουσιάζει τα πρώτα δείγματα σπουδαιότητας, σε τραγούδια-διαμάντια σαν τα “Lit It Up”, “Abel” και “Mr. November”. Ήταν ένα απαραίτητο μεταβατικό βήμα για τους National, το οποίο οδήγησε στον θρίαμβο των δύο επόμενων κυκλοφοριών.



2. Boxer (2007)

Όταν ο μουσικόφιλος Μπαράκ Ομπάμα επιλέγει το κομμάτι σου για την καμπάνια του, κάτι έχεις κάνει σωστά. Όμως δεν είναι μόνο το συγκλονιστικό “Fake Empire” που καθιστά το Boxer έναν από τους κορυφαίους δίσκους της περασμένης δεκαετίας, αλλά μια σειρά από εξαιρετικά κομμάτια, άψογα ηχογραφημένα και ενορχηστρωμένα. Η χρήση πιάνου, εγχόρδων και πνευστών σπάει το μονοπώλιο της κιθάρας, στον δρόμο που χάραξαν μουσικοί όπως ο Sufjan Stevens, οι Arcade Fire και οι υπόλοιποι. Οι National στο Boxer ακούγονται πρώτη φορά σαν μια μεγάλη μπάντα.



1. High Violet (2010)

Το Boxer θα μπορούσε κάλλιστα να έχει αποτελέσει το «ταβάνι» μιας σπουδαίας μπάντας, αλλά στην περίπτωση των National το magnum opus τους ακολούθησε –και ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακό. Το High Violet ακούγεται σαν ένα best of που θα ζήλευαν πολλοί, γεμάτο με πολυεπίπεδες συνθέσεις, καταπληκτικές μελωδίες, σε σημεία ευρηματικές ενορχηστρώσεις, αλλά και μια ανθεμικότητα, η οποία προκαλεί ανατριχίλες. Πρόκειται για ένα γνήσιο, καθηλωτικό indie rock αριστούργημα, που έχει προ πολλού κλειδώσει μια θέση στους 20 καλύτερους δίσκους της δεκαετίας που μας αφήνει.