Από τις Βρυξέλλες των διαπραγματεύσεων, στην Αθήνα της τραγικής δολοφονίας της 4χρονης Άννυ: η είδηση δεν είναι πλέον εργαλείο, αλλά ένα φτηνό εμπόρευμα...

Ποιος περίμενε ότι το Sonik, το περιοδικό που αποτέλεσε «τρέλα» για μερικούς και «περιττή πολυτέλεια» για άλλους κλείνει 10 χρόνια ζωής, φτάνοντας στο τεύχος 100;

Το πιο στενάχωρο δεν ήταν η παρουσία των αντιεξουσιαστών στο προαύλιο της Βουλής. Σιγά το πράγμα, λέει ο Νίκος Σβέρκος. Το πιο θλιβερό ήταν η πλήρης αποδοχή των όρων του παιχνιδιού της αντίπαλης ιδεολογίας. Έτσι, το μήνυμα για τους απεργούς πείνας, χάνεται ως μια παρωνυχίδα στο γενικότερο θέαμα...

Ένας ολόκληρος κόσμος από αντιφάσεις. Εργαζόμενοι με καριέρες που δεν συμπαθούν, νεαροί και νεαρές που ψάχνουν τον τρόπο να εκφράσουν τον πόθο τους, «κανονικοί άνθρωποι» γεμάτοι αμέτρητες «κανονικές ιστορίες». Ένας «μέσος όρος» που αδικείται από μονομανίες και πρέπει...

Έδωσε στα ερτζιανά ένα ραδιόφωνο ξεχωριστό, γράφει ο Νίκος Σβέρκος, επειδή υπερασπιζόταν μια ελευθερία που «έπαιζε» με τα όρια: τα όρια της κρατικοδίαιτης πολιτιστικής δημιουργίας, της καθεστηκυίας ευπρέπειας, της εμπορικότητας...

Το κτίριο θα έπρεπε να προστατεύεται και από τους ίδιους τους λάτρεις της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, λέει ο Νίκος Σβέρκος. Όχι ως «εικόνισμα», χωρίς κόκκο σκόνης...

Αν το 1968 ήταν το «τέλος της αθωότητας», γράφει ο Νίκος Σβέρκος, το 1991 ήταν η αρχή του ρεαλισμού. Οι καλλιτέχνες της μουσικής –επαγγελματίες ή αλάνια, συνειδητοποιημένοι ή παρτάκηδες– κλήθηκαν με τις δημιουργίες τους να γεφυρώσουν ένα χάσμα ιστορικό, κοινωνικό, ιδεολογικό...

Στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, γράφει ο Νίκος Σβέρκος· καλό σινεμά, καλή μουσική και καλό θέατρο, σε σημείο να ανταγωνιζόμαστε καταστάσεις του εξωτερικού. Ας το δουμε καθαρά: δεν μπορούμε...

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γράφει ο Νίκος Σβέρκος, η αλληλεγγύη δεν νοείται χωρίς λογιστική επεξεργασία, ένα αστείο είναι πάντοτε άνευρο και επιφανειακό, οι πόθοι μένουν μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου...

O Νίκος Σβέρκος δηλώνει σίγουρος πως δεν έχει συμβεί απολύτως τίποτα αξιοσημείωτο στον Τζίμη Πανούση, παρεκτός της κρίσης που διέλυσε τους πάντες οικονομικά και ηθικά. Απλώς τώρα διαψεύδονται οι δικοί μας πόθοι και επιθυμίες με τρόπο άχαρο...