Στον δεύτερο δίσκο της έκπληξη για το 2020, η Taylor Swift αντί να επαναπροσδιορίσει τον ποπ εαυτό της, τον επαναλαμβάνει. Και μάλιστα, πριν αυτός προλάβει να μας λείψει.

Στον όγδοο δίσκο της, η ποπ σταρ γράφει τα κομμάτια που θα ήθελαν να γράφουν οι ευαίσθητες singer-songwriters -αλλά που είναι πολύ βουτηγμένες στην εναλλακτική τους τρυφερότητα για να τα τολμήσουν.

Στην τρίτη τους δουλειά, οι Αυστραλοί προσπαθούν να συνοψίσουν τη βιοποικιλότητα της pop μουσικής ιστορίας που μας έφερε ως εδώ -και μπορεί να μας πάει ως τα αστέρια.

Μια εμφατική και ηλεκτρισμένη υπενθύμιση πως η ψυχεδελική καταιγίδα έχει μερικές ακόμα αστραπές να δώσει στον Καναδά.

Στον πιο αντισυμβατικό τους δίσκο ως σήμερα, οι The Body εξακολουθούν να κινούνται στα άκρα και μεταβάλλονται, σχεδόν σαν να ξεκινούν από την αρχή.

Στα δωμάτια του ξενοδοχείου των Callas κόβουν βόλτες ο ελληνικός στίχος και ο εξευρωπαϊσμένος ήχος, αλλά δεν κατοικούν πραγματικά εκεί.

Οι Killers ξεχύνονται και πάλι ελεύθεροι στα αγαπημένα τους εδάφη για να ξανασυναντήσουν τους εικοσιπεντάχρονους εαυτούς τους.

Ο Stephin Merritt γράφει άλλον ένα sui generis concept δίσκο, με το κάθε τραγούδι να λειτουργεί σαν ένα σκίτσο της στιγμής.

Ο Phil Elverum βρήκε το νόημα της ζωής (του) σε δύο ακόρντα και μια 45λεπτη σύνθεση.

Ένας live δίσκος «στα χαρτιά», από ένα, όμως, κουαρτέτο που δείχνει φροντίδα και συνέπεια.

Το ντουέτο επιστρέφει με τις πιο βαριές διαθέσεις του ως σήμερα.

Η Chrissie Hynde επιστρέφει σπίτι. Δηλαδή στα 80s.

 Ήρθε η ώρα το σχήμα της Taylor Momsen να λάμψει για τους σωστούς λόγους.

H μπάντα του RIchard Butler επέστρεψε μετά από τρεις δεκαετίες. Μήπως, όμως, θα χαθεί και πάλι με την πρώτη βροχή;

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο...στην ακρόαση ενός δίσκου επίπεδου, φλύαρου και εξοντωτικά υπολογισμένου.

Ξαναζεσταμένο φαγητό με γενναίες δόσεις "ok boomer"; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Η Tamara Hope κλείνει το μάτι στο indie κοινό με συμπαγείς συνθέσεις και ιστορίες με βάθος, που νοηματοδοτούν τις επανειλημμένες ακροάσεις.

Αν οι παλαιότεροι δίσκοι του ταλαντούχου μουσικού έμοιαζαν να προορίζονται για ημιφωτισμένα καταγώγια, το After Hours μοιάζει ιδανικό για λουσάτες νύχτες στο Χόλιγουντ και το Λας Βέγκας.

Ένας ολιστικός ροκ δίσκος που εκφράζει όλους τους διαφορετικούς κόσμους από τους οποίους προέρχεται ο δημιουργός του.

Δίσκος νο. 13 για το μουσικό όχημα του Stuart A. Staples, κόντρα στον τίτλο και την αριθμητική του κατάταξη.