Μετά από πάνω από δέκα χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας, οι Φινλανδοί διατηρούν το μείγμα του black metal κοντά στην προοδευτική χροιά της μουσικής.

Οι Αμερικανοί στρέφονται στο λυρισμό που μας έχουν συνηθίσει, όμως με αρκετές υποχωρήσεις.

Η γνωστή συνταγή δεν πετυχαίνει πάντα.

Στο πρώτο της ep στη Ninja Tune, η dj επιστρατεύει τα rap βιώματά της, διευρύνοντας τη γκάμα της με θάρρος και τόλμη, αλλά όχι απαραίτητα με επιτυχία.

Στο τρίτο μέρος της άτυπης τριλογίας του, ο sir Paul McCartney απλώνει μελωδικές ιδέες και δεν επιτρέπει στις φυσικές ρυτίδες του να φανούν στα ολόφρεσκα τραγούδια.

Στη νέα τους δουλειά, οι Pearl Jam αποδεικνύουν ότι άξιζαν εφτά χρόνια αναμονής. Γιατί σε αυτά, βρήκαν τους ήρωες αλλά και τους grunge συνοδοιπόρους που συνεισέφεραν στα καύσιμα της διαδρομής.

 Στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, ο Perturbator ακούγεται σαν να συναντά τους Nine Inch Nails,  τους πρώιμους Depeche Mode, τους Bauhaus και τους Sisters of Mercy.

Με συναισθηματική ευφυΐα και διακριτή indie ταυτότητα, η Phoebe Bridgers με τη δεύτερη προσωπική δουλειά της αποδεικνύει ότι ήρθε για να μείνει.

Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στον δεύτερο δίσκο της μπάντας, χωρίς την καθοριστική παρουσία της Dana Margolin, που κάνει τα πάντα να μοιάζουν οριακά και ενδιαφέροντα.

Ένας συμπαγής δεύτερος δίσκος, συντονισμένος στον κιθαριστικό χωροχρόνο της συχνότητας του αμερικανικού MTV των 90s.

Η μπάντα που έχει μετατρέψει την καταγραφή της υπαρξιακής αγωνίας των καιρών μας σε τέχνη, στα καλύτερα, πιο απελπιστικά και μίζερα της.

Στην τρίτη του δουλειά, το νεοψυχεδελικό τρίο από την Θεσσαλονίκη, δίνει έναν δίσκο-εγγύηση για τους λάτρεις του είδους. 

Στη νέα τους κυκλοφορία, το μουσικό brand των Red Axes αναδεικνύεται πιο σίγουρο και προσιτό από ποτέ.

Στο ντεμπούτο της, η Ιαπωνο-βρετανίδα τραγουδάει pop κομμάτια για εκείνους τους millennials, που ο μόνος τρόπος να απολαύσουν χωρίς τύψεις την mainstream μουσική των παιδικών τους χρόνων, είναι αν κολλήσουν μπροστά την ταμπέλα του “guilty pleasure”.

Ο παραγωγός αποφάσισε να κάνει μουσική όσα ζωγράφισε στο χαρτί, παραδίδοντας άλλον ένα αξιόλογο δίσκο.

Η λονδρέζικη jazz funk πάλι μας κακομαθαίνει, αυτή τη φορά, βουτώντας στη library music.

Ένας δίσκος που ερωτοτροπεί με τον ακροατή και τον ωθεί με τα μυαλά στα κάγκελα σε μία ευπρόσδεκτη χορευτική νιρβάνα.

Η "down under" πεντάδα συνεχίζει τα πράγματα από εκεί που τα είχε αφήσει. Αναπόδραστη απροθυμία για εξέλιξη ή βόλεμα στα κεκτημένα;

To πρώτο άλμπουμ του γερμανού DJ και παραγωγού στην εξαιρετική ετικέτα, έρχεται να προστεθεί στην τεράστια σε ποσότητα αλλά και ποιότητα δισκογραφία του.

Ένα απελευθερωμένο, ονειρώδες τζαμάρισμα ψυχεδελικής americana/country rock για ανοιχτούς ορίζοντες, από τον Ripley Johnson (Wooden Shjips, Moon Duo).