Στη νέα του δουλειά, ο Bill Fay, μια φωνή που μιλάει χωρίς πρεμούρα για να ακουστεί, επανεξετάζει τα μέσα και τους τρόπους με που επιλέγει για να αποτυπώσει το μήνυμά του.

Όταν η μουσική του Beethoven μεταμορφώνεται σε αγνώριστα samples.

 Ακόμα και τα αεικίνητα party animals μπορεί να υποκύψουν στο cocooning διαρκείας.

Μια 7μελής μεταβολιστική μηχανή που αλέθει ατέλειωτες αναφορές και απαντά στη meta εποχή της,  κηρύττοντας το timeline/content rock (sic).

Ένα τυπικό δεύτερο άλμπουμ ή μια άτυπη avant-rock βουτιά στο ασυνείδητο; Εξαρτάται από τη γωνία που θα το δεις.

Ένας δίσκος που πατάει με το ένα πόδι στην ξέπνοη μελαγχολία του Nick Drake και του Elliott Smith και με το άλλο στην αφαιρετικότητα της σχολής του Brian Eno.

Μια γέφυρα μεταξύ του sui generis θορύβου και της αστρικής ambient τάσης που ακόμα κι αν μοιάζει με teaser οδύσσειου διαστημικού ταξιδιού, αποτελεί τελικά άξιο προορισμό. 

Ο Γιώργος Καρανικόλας κυκλοφορεί με τη μπάντα του έναν δίσκο που επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο το "It's only rock 'n' roll but I like it".

They give 2020 a bad name...

Το 1/2 των Dead Can Dance τραγουδάει τα ρεμπέτικα.  Πόσο πιστός μένει στο ιδίωμα και πώς ακούγεται σε αυτά η αγγλική γλώσσα;

Οι αδερφοί Eno ενώνουν τις δυνάμεις τους και αφήνουν τις νότες να συνομιλήσουν, σε ένα νοερό ταξίδι στο πεπρωμένο του μινιμαλισμού. 

Ένα άλμπουμ που λειτουργεί ως ένα άθροισμα όλων όσων έχει προσφέρει στο αμερικάνικο indie αφήγημα όλα αυτά τα χρόνια η μπάντα του Conor Oberst.

Ακούσαμε πρώτοι το ντεμπούτο της σύμπραξης των Odesza με τον Golden Features.

Ο Burial έχει ακόμη κάτι να πει και σε αυτό τον βοηθάει ο Blackdown, για να παραδώσουν μαζί ένα ep-τροφή για σκέψη.

Λίγα synths. Λίγη νοσταλγία για τα indie κεκτημένα. Ένα κερδισμένο στοίχημα ή «μια κακή μέρα στο γραφείο» για τον Will Toledo;

Στη νέα του δουλειά, ο κατά κόσμον Dan Snaith αφήνει στην άκρη τον παραγωγό και πιάνει τον συνθέτη, με ευχάριστες εκπλήξεις να κρύβονται σε κάθε γωνιά του. 

 Το ταλέντο και η σπουδαία εκφραστική δύναμη συναντιούνται στις οκτώ παραλλαγές του "Fantas".

Το ντεμπούτο της neo-soul τραγουδίστριας δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει, αλλά όχι και κάτι που μπορείς να προσπεράσεις.

 Στον πρώτο τους δίσκο για τη Sub Pop, οι Ιαπωνίδες κερνάνε donuts την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων υπό weird pop υπόκρουση.

Τραγούδια, από και για την καραντίνα των clubbers, που περπατάνε στη λεπτή εκείνη γραμμή που χωρίζει την αυτόνομη pop σύνθεση από το εξαρτώμενο από την εικόνα διαφημιστικό προϊόν.