H πιο προσβάσιμη, διασκεδαστική και feelgood συλλογή τραγουδιών που έχουν γράψει οι Chicano Batman μέχρι σήμερα.

Μπορεί ο Donald Glover να επαναπροσδιορίσει την ουσία του pop icon; Είναι πάντως ο «Jean-Michel Basquiat της r’n’b» κι έγραψε έναν από τους πιο ζωντανούς φετινούς pop δίσκους.

Τα παιδιά από το Πίτσμπουργκ συνθέτουν εξαιρετικές νεο-νουάρ ιστορίες, σε έναν δίσκο προορισμένο να ικανοποιήσει τη μάζα.

Ένας πολυσυλλεκτικός underground pop δίσκος του σήμερα και μια καθόλου επαναπαυμένη καλλιτεχνική ωρίμανση.

Ο folk τροβαδούρος καταθέτει άλλον ένα δίσκο με μίνι ανατομίες φανταστικών χαρακτήρων.

Οι Deftones δεν έχουν απογοητεύσει ποτέ το κοινό τους και δεν το κάνουν ούτε εδώ.

Indie, shoegaze και dream pop υλικά αποδεικνύουν ότι όλα κρύβονται στην απλότητα.

Το δεύτερο από τα 5 ep που θα κυκλοφορήσει φέτος η μπάντα, περιστρέφεται γύρω από φρέσκους ήχους και pop ιδιώματα.

Η ενέργεια των αδελφών Lawrence είναι αρκετή για να τη  θυμόμαστε και μετά το καλοκαίρι ή έχει ημερομηνία λήξης;

Οι Parquet Courts απέκτησαν μικρά αδερφάκια που έρχονται από το Γουινσκόνσιν, με δίσκους των Beach Boys στις αποσκευές τους και power chords στις κιθάρες τους.

Μια άσκηση ακρίβειας στο μουσικό αποτύπωμα των Doves, δέκα και πλέον χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά.

(Πώς) κερδίζεις το στοίχημα όταν ρεμιξάρεις έναν από τους πιο δυνατούς pop δίσκους της χρονιάς;

Το σόλο ντεμπούτο του κιθαρίστα των Radiohead, Ed O'Brien, δεν είναι παρά μία ρηχή βουτιά, εκ του ασφαλούς, στο νοητό τρίγωνο που σχηματίζουν οι U2, οι Happy Mondays και οι Primal Scream.

Οι dance αστέρες των 90s χορεύουν ακόμα.

Ο Robin Pecknold απαλλάσσεται από κάθε άγχος για εντυπωσιασμό και φτιάχνει τραγούδια πιο ευθύβολα από ποτέ.

O δεύτερος δίσκος των Ιρλανδών δείχνει σημάδια εξέλιξης και ωρίμανσης, έχει ερωτήματα και διψάει για απαντήσεις.

Οι Future Islands προχωράνε μπροστά, χωρίς να διαφοροποιούνται αλλά εμβαθύνοντας σε αυτό που κάνουν.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός γράφει τραγούδια με σοβαρό ανάστημα, μακριά από τυπικούς νεοπαραδοσιακούς μουσάτους. 

Στην δική του προσέγγιση στο κύκνειο άσμα του Gil Scott-Heron, o Makaya McCraven κοιτάει μπροστά, αναμετράται με το φάντασμα του «αόρατου» καλλιτέχνη και απελευθερώνεται από το άγχος να ακουστεί σημαντικός.