Οι Γάλλοι συνεχίζουν με φιλικά προσκείμενο προς μη metal ακροατήρια ήχο, ακόμα κι αν ο εκτροχιασμός που περιμένουμε δεν έρχεται ποτέ.

Οι πατρινές κιθάρες τραγουδάνε ακόμα.

 Ένα ντεμπούτο από το Ηράκλειο της Κρήτης, που δεν κρύβει τα millennial alternative rock μυστικά του, αλλά σερβίρει τον μουσικό και συναισθηματικό του κόσμο στο πιάτο.

Η remix εκδοχή του περσινού δίσκου της Grimes σχεδόν εκμηδενίζει την pop δομή για να κατέβει στην techno αρένα.

Ένας δίσκος που φωνάζει πως, πάλι με χρόνια με καιρούς, το clubbing πάλι δικό μας θα 'ναι.

Στη νέα τους δουλειά, οι Θεσσαλονικείς ρισκάρουν και πάλι και μας ξανασυστήνονται.

Στην τρίτη τους δουλειά, οι αδερφές από το Λος Άντζελες τραγουδάνε τη δικιά τους, ποπ Αμερική.

Η Maria-Christina Harper συναντά τον Γιάγκο Χαιρέτη και μαζί η άρπα το λαούτο  και η Κρήτη τη Βρετανία.

Post black και death metal, μελωδίες και αποσυμπιεσμένη δυναμική, μια σημαντική υπόθεση του σύγχρονου metal, χωρίς μεγάλα ρίσκα.

Ο ομώνυμος δίσκος των Γερμανών, παρά την έλλειψη αίσθησης ενιαίου, αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους της καριέρας τους.

Στο νέο δίσκο του πρότζεκτ του Mat "Kvohst" McNerney, μειώνεται από πρόθεση ο ηλεκτρισμός, αλλά όχι και τα καλά τραγούδια.

Viva la España, viva la pop.

Ένα ep-που-όμως-είναι-lp και αναζωογονεί απολαυστικά το βρες-κι-εσύ-την-άκρη-ποιο-κύμα emo.

Με τον δεύτερο δίσκο τους, οι Huntsmen μας υπενθυμίζουν ότι το metal κάνει σοβαρό παιχνίδι στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και οι ίδιοι κερδίζουν θριαμβευτικά τον αγώνα.

Εκεί που νομίζαμε ότι οι I Break Horses είχαν ξοφλήσει, η Maria Lindén ξαναείδε τις αγαπημένες της ταινίες χωρίς ήχο, για να γράψει τα δικά της μουσικά ασπρόμαυρα καρέ.

Μετά από οκτώ χρόνια, η μπάντα επιστρέφει με ένα λεπτό σαρκασμό διαρκείας που ισορροπεί μεταξύ όλων των dark ιδιωμάτων.

Στην τρίτη τους δουλειά, οι Idles μπορούν να κάνουν (σχεδόν) οτιδήποτε πέρα από το να μας εκπλήξουν.

Η «τρελή» υπερβολή που πρεσβεύει ο κατά κόσμον Gautier Serre, είναι ακριβώς αυτή για την οποία αξίζει να μιλάμε για το πρότζεκτ Igorrr.

Ο δεύτερος σόλο δίσκος του frontman των Manic Street Preachers περιτριγυρίζει την ποίηση κι όμως, δεν έχει τίποτα ποιητικό.

Στο afrobeat, ο Γιάννης Αγγελόπουλος απαντάει με το «ελληνομπίτ», στο οποίο jazz και πανηγύρια γίνονται ένα.