Το ντουέτο από το Τέξας κρατάει το 00s άρωμά του ίδιο κι απαράλλαχτο. Αλλά, μήπως αυτό είναι το πρόβλημα;

Από το Χιλιομόδι Κορινθίας στο Σιάτλ, 10 + 1 τραγούδια δρόμος.

Στην έκτη του δουλειά, ο Baxter Dury δείχνει πως πουλάς μούρη σαν αλητάκος λονδρέζος κρούνερ και συγχρόνως, κάνεις έναν δίσκο μεστό, που φροντίζει να μην πολυπερηφανεύεται γι’ αυτό.  

Μετά από μια τετραετίας απουσίας, οι Drive-By Truckers επιστρέφουν με έναν δίσκο με καθαρτήρια οργή που είναι κοφτερός, ζωντανός και ακατέργαστος.

Ο καλύτερος δίσκος της καριέρας της Fiona Apple, μοιάζει σαν να έπρεπε να είναι πάντα εκεί, αλλά και σαν να ήρθε αναπάντεχα από το πουθενά.

Διαθέτουν οι Heaven Shall Burn αρκετές ιδέες για να υποστηρίξουν ισότιμα ένα άλμπουμ σχεδόν 100 λεπτών;

Έχει δίκιο η Elly Jackson να επιμένει να αποδείξει, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, ότι έχει ένα σημαντικό synthpop αποτύπωμα να αφήσει;

Πίσω από την πόρτα, το αθηναϊκό τρίο σας ξεναγεί σε ένα world café γοητευτικών μουσικών αισθήσεων και παραισθήσεων.

Ένας δίσκος που χρειαζόταν η εγχώρια electronica.

Ένας πολυπρισματικός δίσκος σε απόλυτο εναρμονισμό με τις συχνότητες της εναλλακτικής σκηνής της νέας δεκαετίας.

Μακριά από το Against All Logic πρότζεκτ του, ο χιλιανοαμερικανός παραγωγός επιχειρεί τον δημιουργικό του εξαγνισμό. Και δεν τα πάει καθόλου άσχημα. 

Ένας indie folk δίσκος που ξέρει ακριβώς πως να τιμήσει τα μεγάλα και γνήσια κεφάλαια της αμερικανικής μουσικής.

H πέμπτη δουλειά του Mike Handreas είναι μια σειρά από επιτακτικά ερωτικά καλέσματα και συγχρόνως, μια μεγαλόπρεπη επίδειξη συνθετικής μεταμόρφωσης.

Ο δεύτερος δίσκος της Sophie Alison εξελίσσεται όπως μία καλοφτιαγμένη μίνι σειρά μετεφηβικής, υπαρξιακής αγωνίας και οδυνηρής ενηλικίωσης. Ξέρετε, σαν αυτές που βλέπουμε στο Netflix...

Ή αλλιώς, ο πιο Pavement σόλο δίσκος του ηγέτη της μπάντας, Stephen Malkmus.

Ένα old school sci-fi ταξίδι στο σκοτάδι, την απομόνωση και από εκεί στην αισιοδοξία και την ελπίδα.

Ή πώς τα κλισέ της μελαγχολικής, καλοκαιρινής pop δεν είναι πάντοτε κακά.

Μπορεί να τους πήρε καιρό, όμως το ντεμπούτο της παρέας από την  Ανάκασα των εξωτικών Αγίων Αναργύρων, είναι εδώ. Τι ψάρια πιάνει;

Ψυχεδέλεια, progressive, jazz και αυτοσχεδιασμοί σε μία αξιοπρεπή, πολυδιάστατη, καλειδοσκοπική βόλτα χωρίς γκρίζα σημεία.

Ή πιο απλά, ο καλύτερος φετινός δίσκος για τον οποίο δεν έχεις ακούσει ακόμα.