Οι Καναδοί μπαίνουν σε πιο μεγάλα black metal σαλόνια, χωρίς να αλλοιώνουν τον τρόπο τους.

Ο Burial έχει ακόμη κάτι να πει και σε αυτό τον βοηθάει ο Blackdown, για να παραδώσουν μαζί ένα ep-τροφή για σκέψη.

Η Annie Clark θα κάτσει σπίτι -εκεί που το ημερολόγιο δείχνει 1970 και η ρετρομανία πάει ένα βήμα πέρα από το προφανές.

Οι Black Midi και οι Black Country, New Road βρήκαν τα νέα τους αδερφάκια, σε ένα ντεμπούτο που δε βολεύεται ποτέ σε γραμμικά σενάρια.

 Οι Γάλλοι συνεχίζουν με φιλικά προσκείμενο προς μη metal ακροατήρια ήχο, ακόμα κι αν ο εκτροχιασμός που περιμένουμε δεν έρχεται ποτέ.

Μια ανθοδέσμη τραγουδιών που μας γυρνάει στο σπίτι -ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

Ή πώς να τα πάει κανείς περίφημα στην τέχνη της εξαπάτησης.

 Με διάθεση αναγέννησης και εξωστρέφειας, η βρετανική μπάντα ψάχνει τα επόμενα βήματά της.

Λίγη ακόμη alt.rock κιθαριστική οικειότητα από τους Dinosaur Jr., όχι πάντα στις σωστές δόσεις.

Λίγη slow motion techno από κάποιον που την ξέρει καλά είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

Ένας συνθέτης με αδυναμία στην jazz πλευρά της rock κι ένας conceptual καλλιτέχνης που ζει μια δεύτερη καλλιτεχνική ζωή, σε μια βαθιά διαχρονική, ηχητική εξερεύνηση.

 Οι Νορβηγοί συνεχίζουν να τρέχουν με χίλια και δεν βλέπουν καν τον δεύτερο στην κούρσα της πιο σημαντικής ευρωπαϊκής rock μπάντας του σήμερα.

Ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ για τους GY!BE. Ειδικά τώρα που μια χαραμάδα ελπίδας διαφαίνεται στον ορίζοντα...

 Οι Γάλλοι περνάνε πολύ καλά στον πολύχρωμο αφρό τους κι αυτό βγαίνει προς τα έξω.

 Οι μέρες του metalcore μπορεί να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, όμως κάποιοι εξακολουθούν να κουνάνε τη σημαία του είδους με τιμιότητα.

 Ο Adrian Younge υψώνει τη δική του γροθιά στο Black Lives Matter, αλλά χάνεται στον ωκεανό της μαύρης οδύσσειας που ο ίδιος σκηνοθέτησε.