Ο Μάρτιος του 2020 είναι μήνας που θα μείνει για δεκαετίες χαραγμένος στη συλλογική μνήμη -για ευνόητους λόγους. Και δισκογραφικά, όμως, τα πράγματα τονώθηκαν, με αρκετές κυκλοφορίες που θα αντέξουν στο repeat τουλάχιστον μέχρι το τέλος της χρονιάς. Η στήλη σήμερα ξεχωρίζει και προτείνει 5 από αυτές.
Dua Lipa – Future Nostalgia (Warner)
Ολόφρεσκο, δροσερό και funky. Κραυγαλέα εμπορικό, αλλά και εντυπωσιακά καλαίσθητο. Με εθιστικές μελωδίες και πρωτοκλασάτο groove, που ενίοτε λοξοκοιτάει προς τα 1980s, αλλά παραμένει συντονισμένο στο σήμερα. Το δεύτερο άλμπουμ της βρετανής pop star ξεπερνάει κάθε ρεαλιστική προσδοκία και δίχως ίχνος υπερβολής αποτελεί αποκάλυψη, δεδομένης της μέχρι τώρα πορείας της. Πρόκειται για ένα σερί από σύγχρονους pop δυναμίτες, το οποίο δεν κάνει σχεδόν καμία κοιλιά και (δικαίως) έχει συσπειρώσει ολόκληρο τον μουσικό Τύπο γύρω του από την ημέρα της κυκλοφορίας του. Ακούστε ακομπλεξάριστα και απολαύστε το -κατά πάσα πιθανότητα- καλύτερο γυναικείο pop άλμπουμ που είχε να δει το σύμπαν του mainstream από την εποχή που η Beyoncé κυκλοφόρησε το Lemonade (2016). 8.5/10
Caribou – Suddenly (Merge)
Ένα ακόμη άψογο άλμπουμ από τον καναδό παραγωγό, ο οποίος αυτή τη φορά κλίνει περισσότερο προς την αναλογική πτυχή του ήχου του, διατηρώντας, ωστόσο, κάτι παραπάνω από διακριτό και το ηλεκτρονικό στοιχείο. Οι επιρροές του Suddenly εναλλάσσονται καλειδοσκοπικά, από κομμάτι σε κομμάτι, σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, εισχωρώντας ενίοτε και σε περιοχές που δεν το περιμένεις, όπως η soul, το rock, το hip hop, αλλά και η σύγχρονη κλασική μουσική, με το πέπλο της electronica να καλύπτει τα πάντα και να ενοποιεί όλα τα ετερόκλητα στοιχεία. Τα δε αξιομνημόνευτα κομμάτια θέλουν και δεύτερη παλάμη για να μετρηθούν. 8/10
Waxahatchee – Saint Cloud (Merge)
O πέμπτος δίσκος της Katie Crutchfield ως Waxahatchee είναι μάλλον και ο καλύτερός της. Οι 11 συνθέσεις του κινούνται στο γνώριμο indie rock ύφος, αλλά περιβάλλονται και από τη ζεστασιά μιας country/folk αύρας που συνομιλεί ανοιχτά με διάφορα τμήματα της αμερικανικής μουσικής παράδοσης του 20ου αιώνα. Ένας δίσκος εξέλιξης και ωριμότητας, που μένει να αποδειχθεί εάν θα αποτελέσει και το ταβάνι της δημιουργού του. 7.5/10
U.S. Girls – Heavy Light (4AD)
Έπειτα από δύο στιβαρούς δίσκους που διεύρυναν σημαντικά το fanbase της, η Meghan Remy επιστρέφει με ένα ακόμη σύνολο indie pop συνθέσεων με φρεσκάδα, προσωπικότητα και μια διάχυτη (στα περισσότερα κομμάτια τουλάχιστον) feelgood διάθεση που το διαφοροποιεί από ό,τι είχαμε ακούσει από εκείνη στο παρελθόν. Η μουσική της εργαλειοθήκη είναι ίσως πιο πλούσια από ποτέ, το ίδιο και η εκφραστική της παλέτα, έστω κι αν οι συνθέσεις της δεν αγγίζουν τα επίπεδα του προηγούμενου δίσκου. 7.5/10
Porridge Radio – Every Bad
O νέος δίσκος της βρετανικής μπάντας προσφέρει στην indie rock σκηνή τα δύο στοιχεία που τόσο (έφτασε να) χρειάζεται: πάθος και δημιουργικότητα. Το μεν πάθος πηγάζει κυρίως από τις φανταστικές ερμηνείες της Dana Margolin, η δε δημιουργικότητα αντικατοπτρίζεται στην ποικιλομορφία που χαρακτηρίζει τις συνθετικές φόρμες, αλλά και στις έξυπνες ιδέες που εμφανίζονται εδώ κι εκεί. Εάν εξελιχθούν πάνω στις βάσεις αυτές, θα ακούσουμε σπουδαία πράγματα στο μέλλον. 7.5/10
