O Oliver Ackermann το γυρνάει στη μελωδία, έστω για 22 λεπτά.

Πέρα από μπλαζέ μελαγχολία και αρκετό τσαμπουκά, τι έχει να μας πει η νέα προστατευόμενη του Kanye West;

Στη νέα τους δουλειά, οι 2 by bukowski καταπιάνονται με αποχρώσεις του doom και του drone ήχου, πετυχαίνοντας ένα άψογα δομημένο και εκτελεσμένο υψηλών προδιαγραφών αποτέλεσμα.

Ακόμη και μέσα στην προβλεψιμότητά τους, 45 χρόνια μετά, οι Αυστραλοί έχουν ακόμα το ελιξίριο της νεότητας.

Ο ήχος της αφύπνισης του ηλεκτρονικού ανθρώπου που συνειδητοποιεί ότι ακόμα κι αυτός χρειάζεται μια διαπροσωπική επαφή για να κάνει ένα βήμα παραπέρα.

 Ο Adrian Younge υψώνει τη δική του γροθιά στο Black Lives Matter, αλλά χάνεται στον ωκεανό της μαύρης οδύσσειας που ο ίδιος σκηνοθέτησε.

Έντεκα τραγούδια και δύο ορχηστρικές συνθέσεις από την frontwoman των Big Thief που υπενθυμίζουν πως, καμιά φορά, η δύναμη βρίσκεται στο εύθραυστο.

Το ζευγάρι από το Ντιτρόιτ επιδίδεται ξανά στη γνωστή post punk/EBM συνταγή.

Ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των τελευταίων ετών, από το project του Naas Alcameth. Αλλά και ένα άλμπουμ που ίσως δεν χρειάζεται να προωθηθεί για λόγους που ξεπερνούν τη μουσική.

Λίγη slow motion techno από κάποιον που την ξέρει καλά είναι πάντα ευπρόσδεκτη.

Τα τραγούδια του All Mirrors δοκιμάζονται εδώ στην απογυμνωμένη εκδοχή τους και κερδίζουν με την αφοπλιστική εκφραστική τους αμεσότητα.

Σκοτεινές παραβολές που αν κάποτε έμοιαζαν πεσιμιστικές, μετά από ένα κενό 16 χρόνων, ακούγονται σαν υπότιτλοι σε μία διαταραγμένη εδώ και καιρό πραγματικότητα.

Λίγες συμπαθητικές εκλάμψεις ανάμεσα σε...fillers, fillers, fillers; Thank you, next...

Ο νέος δίσκος του Ισλανδού μπορεί να μην τον ανεβάζει κατηγορία, αλλά υπόσχεται μια ευχάριστη και αβίαστη ακρόαση, χωρίς να απαιτεί τίποτα σε αντάλλαγμα.

Το βρετανικό ντουέτο φτιάχνει μια δουλειά που ακούγεται απρόσμενα απλή και μελωδική και αξιοθαύμαστα πλήρης.

Κανείς δεν λέει όχι σε λίγο πατροπαράδοτο shoegaze.

Indie pop με pop punk γωνίες από (και για) κορίτσια που περνάνε το χρόνο τους στην εναλλακτικά cool δισκοθήκη τους, την ονειροπόληση κάτω από τις κρεμασμένες σε πίνακα με φελλό φωτογραφίες τους, το infinite scrolling στο Instagram και το ανάμεσά τους.

Ο ταλαντούχος dance παραγωγός αποδεικνύει πως η διαδρομή Λος Άντζελες–Νέα Υόρκη είναι ένα drum beat δρόμος.

Στο δεύτερο δίσκο του, το ντουέτο από το Μπέλφαστ φτιάχνει «dance δωματίου» -δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς...

Ένα ακόμη ταπεινό λιθαράκι στην υποτιμημένη, ήσυχη τέχνη που υπηρετεί ο Bill Callahan.